Она келиб олис қишлоқдан

Ўғли билан яшай бошлади.

Ва дастурхон ёзилган чоғда

Ширмой ноннинг четин тишлади.

Ювиб берди бир бозор кирни,

Сувлар қуйди сўлган гулларга.

Неваралар боғчадан қайтгач,

Эртак айтиб берди уларга.

Авайларди хонадон тинчин,

Суйган ўғли уйнинг бурчида,

Қоғоз узра эгилганча жим

Шеър ёзган пайт тутун ичида.

Қадам босиб хавотир билан,

Қўрқар эди нафас олишга.

Тунлар хуррак тортмай дея у

Бош қўярди тонгда болишга.

Аммо бир кун мазаси қочиб,

Кўз олдида ёруғлик сўнди.

Қўлларидан тушиб кетди-ю,

Чил-чил бўлиб пиёла синди.

Ўша заҳот ҳушига қайтди,

Чайқаларди ўнгида олам.

У югуриб чиққан ўғлига

Шивирлади: «Кетайми, болам?»

ХуршидДАВРОН