Коронавирус пандемияси туфайли карантин эълон қилингач, уйга кўмилдим-қолдим. Аввалига “мазза қилиб, дам оламан, чарчоқларим чиқади”, деб ўйловдим. Йўқ, уйда ўтириб ҳам чарчаб кетаркан одам. Айниқса, эркак кишини хотиннинг, келиннинг қўлига қаратгулик қилмасин экан. Э-э, улар ҳам ҳақини ўтказиб қўймайди. Аёллар кир ювса, мен овқатга уннайман. Яна кичкина неваранинг хархашаси ҳам менинг бўйнимда. Ўғиллар ҳовли иши билан банд.

Бир куни бор-эй, деб кўчага чиқиб кетай, десам, ниқобим йўқ. Роса излаб тополмадим. Таваккал қилиб кетаверай, десам, ниқобсиз юрганларга жарима оширилибди. Яна тажанглигим ортиб, уйда қолдим. Хайрият, кечга яқин топилди! Хотин беркитиб қўйган экан. Майли, бунгаям чидаб турувдим, унинг қўшни аёллар билан дераза орқали суҳбати қулоғимга тушиб қолди.

-Панемия-анемиясидан тинчмисизлар, дугонажон, - дея гап бошлади шофёр қўшнимнинг хотини.

-Ҳой, овсин, тўғри айтинг – пан-де-ми-я, - деб унинг гапини тузатди хотиним. Ўқиганнинг, журналистнинг хотини-да!Маладес! - Панемия қайда бўлади, билмадиму, лекин, анемия одамда бўлади.

-Телевизорда шунақа дейишяпти-да. Майли, ишқилиб, Аллоҳ сақласин.

Бизнинг хотиннинг айтганлари ҳаммасининг оғзини очиб қўйди-ёв! Лекин менга жуда-жуда алам қилди...

-Коронавирусдан айланай, қўшнилар! Карантин, эълон қилганларнинг ҳам умриузоқ бўлсин!

-Нега ундай деяпсиз? Ахир...

-Эримми уйга қамаб берган коронавирусдан айланай, деяпман.

-Эркак кишининг ишлаб келгани яхшимасми, қўшни? Пул топади...

-Тўғри, яхши. Аммо уйда ўтиргани янаям яхшийкан...

-Қандай қилиб?

-Кўнгил хотиржам бўларкан. Аввал эрталабда соқолларини қиртишлаб олиб, фаранги атирларни сепиб, костюм-шим, оппоқ кўйлак кийиб, галстугини чучварасимон қилиб бойлаб, ишга кетганида, мен уйда ўтиролмай қолардим. Ўй-хаёлим у билан кетарди. Ким билан юрибди, ким билан гаплашди, олдига кимлар келди, деб ўйлайвериб эсим кетарди. Унинг ишини биласизлар-ку. Излаб келадиганлар сероб. Кўпчилиги аёллар эканини сизлар билмайсизлар. Уйгача излаб келишарди...

-Йўғ-ей?..

-Ҳа, бўлган шунақасиям. Энди, мана, бир чиройли уйда ўтирибди. Телефониям жиринглаб, ғашга тегмайди. Коронавирус карантининингменга ёққан яна бир жойи чойхонаю ресторанларнинг ёпилгани бўлди.

-Вой, нега ундай дейсиз, эгачи, - деди икки эшик наридаги қўшни. - Акамнинг ошхонасиям карантинга ёпилиб, қанчаям миллион зарар кўрибди. Буни нимаси яхши?

-Менга яхши-да! Негаки, эрим уйда овқатланадиган бўлиб қолди. Илгари “яна мастава қилдингми”, “қўлинг бирам бемазаки”, деб кўчада қорнини тўйғазиб келадиган одат чиқарганди. Бир куни чойхонада ош еб келади, эртасига ошхонада ошналари билан ўтиради ва хоказо. Энди-чи, мастава пишираманми, шавлами, мазали-бемазами, паққос туширяпти. Уйда ўтирган одамнинг қорни кўп очарканми, билмадим, бизникида овқат ортмайдиган бўлиб қолди. Шунинг учун коронавирусдан айланай, деяпман-да!

-Э,менинг эримга барибир, карантин бўладими, бўлмайдими, ҳар куни уйда, - деди ҳунарманд қўшнимнинг хотини. – Ҳўкимат эркаклар уйда ўтирмасин, деб қарор чиқарса, бўлмасмикин...

-Шунинг учун эри ясаниб кўчага чиқиб кетган аёлнинг ҳолини тушунолмайсан, - жавради яна хотин. – Унақа қарор чиқса, мен эримни йилда бир кўрарканман-да, а?

-Вой, нега?

-Карантиндан олдин унинг баҳоналари кўп эди: “бугун навбатчиман, кечроқ ёки эрталаб бораман”, “Тошкандан ўртоқлар келишибди, бир ётиб отамлашамиз экан...” Яна охирида хавотир олма, деб қўяди. Шунинг учун... Коронавирусдан қанча айланиб-ўргилсам, арзийди.

...Хайрият, хотинларнинг суҳбати тугади, шекилли, хотин деразани ёпиб, мен равонда ўтирганимни кўрмадими, ташқарига чиқиб кетди. Бир нарсаларни ғудурайдими-ей... Қулоқ солсам, шеър ўқияпти.

Ҳеч нарсадан ғамим йўқ,

Рўзғоримда камим йўқ,

Эрим уйда, кўнглим тўқ,

Карантиндан айланай!

У шеър ўқияптию, мен ўйланаман: майли, хасталикка қарши бу карантини бир кун ўтар-кетар... Лекин эртага пенсияга чиқсам, нима қиламан? Ахир, ўйлаб кўрсам, пенсия даври ҳеч тугамас карантин экан-да!

Нажмиддин ИКРОМИЙ.